روستای خورهه از سکونتگاه های دشتی است و در شمال شرقی شهر محلات واقع شده است. مردم خورهه به زبان فارسی سخن می گویند و پیرو مذهب جعفری هستند. اقتصاد خورهه بر زراعت و دامداری استوار است. چشم انداز های دشتی، تنوع گونه های جانوری و گیاهی، غار شاه بلبل، غار تاریخی سوراخ گاو و چشمه وزوان از جاذبه های طبیعی خورهه است.
معبد سلوکی و ستون های بلند آن تنها اثر باقیمانده از دوران سلوکی و آثار قرن چهارم و یا سوم قبل از میلاد. سنگ نبشته تاریخی خورهه، احتمالا از آثار دوره سلجوقی است و در زیارتگاه خورهه، سه تن از فرزندان حضرت امام موسی کاظم (ع) آرمیده اند این بنا هفت ایوان با سقف های تیر پوش دارد.
عروسی های سنتی و مراسم مذهبی اهواهو در روستا رواج دارد. سرنا، دهل و دف در عروسی ها نواخته می شود. قالی و قالیچه، جوراب پشمی و کرباس از صنایع دستی آن است از انواع شاته، فطیر، شیری و آش های جو، بی بی سه شنبه، دوغ، ترخینه شیر و آبگوشت، کالجوش، اشکنه، خورشت کرفس، کنگر و بامیه از غذاهای رایج این روستاست. سوغات خورهه شامل قالی بافی، قالیچه، خشکبار، انگور و انواع لبنیات است.
روستای دودهک در 17 کیلومتری شمال غربی دلیجان در یک منطقه کوهپایه ای واقع شده و آب و هوای معتدل خشک دارد. مردم این روستا به زبان فارسی سخن می گویند و پسرو مذهب جعفری هستند. رودخانه دودهک از کنار روستا عبور می کند و اقتصاد آن بر اساس کشاورزی و صنایع دستی قالی بافی شکل گرفته است.
این روستا دو اثر تاریخی جالب توجه به نام های پل و کاروانسرای شاه عباسی را در خود جای داده است. این دو اثر از نظر معماری و قدمت در شمار آثار تاریخی دیدنی ایران و استان مرکزی به شمار می آیند.
کاروانسرا دودهک، با چهار دهانه ناهمگون بنا شده است.
این پل در سال 1365 آسیب جدی دید و به علت ریزش، عبور و مرور از روی آن امکانپذیر نیست و نیازمند مرمت می باشد. روستای دودهک از روستای مسیر جاده ابریشم می باشد و واجد ارزش های تاریخی و گردشگری است. برگزاری مراسم و آئین های مربوط به جشن های محلی، اعیاد مذهبی، عروسی و سوگواری عمومی رواج دارد.
روستای آوه در 25 کیلومتری جنوب ساوه قرار دارد و آب و هوای آن گرم و خشک است. روستای آوه در دشت استقرار یافته و بافت مسکونی متراکمی دارد. پوشش گیاهی سرسبز و اقلیم قشلاقی روستا باعث جذب گردشگران به ویژه در بهار و پاییز می شود.
در کتاب مرآت البلدان، ساخت شهر تاریخی آوه به اردشیر بابکان نسبت داده شده است. تپه باستانی، آب انبار قدیمی، کاروانسرای صفوی و زیارتگاه عبدالله نشانگر قدمت تاریخی این روستاست.
مردم روستای آوه به زبان ترکی سخن می گویند. مسلمان و پیرو مذهب جعفری هستند. درآمد بیشتر مردم روستا از فعالیت های زراعی، باغداری، دامداری و سایر فعالیت های خدماتی و تولیدی تامین می شود.
کاروانسرا شاه عباسی از آثار دوره صفوی است و به شکل چهار ایوانی و قرینه سازی کامل ساخته شده است. در پشت اتاق های کاروانسرا اصطبل قرار دارد. این کاروانسرا در حدود 2800 متر زیربنا دارد. دیوار های داخلی و خارجی آن خشتی و آجری و طاق های هلالی و سقف های گنبدی شکل دارد.
آب انبار بلور در مقابل دروازه ورودی کاروانسرا قرار دارد و احتمالا بنای آن نیز به دوره صفوی مربوط است. بقعه عبداله، ساختمان ساده ای دارد و از آثار دوره سلجوقی است.
تپه باستانی آوه که نزدیک به 30 متر ارتفاع دارد، احتمالا از بقایای برج یا ساختمانی مرتفع است. در دامنه این تپه، خشت و آجرهای فراوانی به چشم می خورد. این تپه یکی از برج های دیده بانی است که سلطان محمد سلجوقی در چهار جانب جلگه آوه ساخته بود.
موسیقی محلی عاشیقی در مراسم عروسی و جشن ها رواج دارد. جکور (چگور) و کمانچه سازهای مورد علاقه مردم روستاست.
قالی، قالیچه و جوراب پشمی از صنایع دستی و دستبافته های مهور زنان و دختران این روستا است. غذاهای محلی این روستا شامل: انواع خورشت ها مانند: قیمه، قورمه سبزی و انواع نان های فطیر، گرده و لواش می باشد. انواع بافتنی ها، مصنوعات دستی و میوه های تر و خشک از عمده ترین سوغات این روستاست.
از اینکه با تورآگهی همراه هستید سپاسگذاریم.
الف) مطالعه مطالب گردشگری بیشتر:
ب) پیشنهادهای مسافرتی تورآگهی: